ประวัติของผ้าตาข่าย

ผ้าตาข่ายเป็นวัสดุกั้นที่ผลิตจากเส้นใยที่เชื่อมต่อกันเส้นเหล่านี้สามารถสร้างขึ้นจากเส้นใย จากโลหะ หรือวัสดุที่ยืดหยุ่นได้เธรดที่เชื่อมต่อกันของตาข่ายทำให้เกิดเครือข่ายคล้ายเว็บที่มีการใช้งานและการใช้งานที่แตกต่างกันมากมายผ้าตาข่ายมีความทนทาน แข็งแรง และยืดหยุ่นสูงพวกมันเป็นที่รู้จักและใช้กันทั่วไปในสถานการณ์ที่ของเหลว อากาศ และอนุภาคละเอียดต้องการการซึมผ่าน

ผ้าตาข่ายส่วนใหญ่ประดิษฐ์จากเหล็กกล้าไร้สนิม ทองแดง ทองแดง โพลีเอสเตอร์ (หรือไนลอน) และโพรพิลีนเมื่อเส้นใยถูกถักทอเข้าด้วยกัน พวกมันจะสร้างผิวสำเร็จแบบตาข่ายที่มีความยืดหยุ่นสูงซึ่งมีการใช้งานขั้นสุดท้ายที่หลากหลายสามารถใช้ในอุตสาหกรรมต่างๆ มากมาย รวมถึง: อุตสาหกรรมอาหารอุตสาหกรรมน้ำเสีย (แยกของเสียและกากตะกอนออกจากน้ำ);อุตสาหกรรมสุขอนามัยและสุขาภิบาลอุตสาหกรรมยา;อุตสาหกรรมการแพทย์ (รองรับอวัยวะและเนื้อเยื่อภายใน);อุตสาหกรรมกระดาษและอุตสาหกรรมการขนส่ง

ผ้าตาข่ายมีหลายขนาดและมีหมายเลขกำกับชัดเจนเพื่อความเข้าใจตัวอย่างเช่น หน้าจอ 4 เมชแสดงว่ามี 4 "สี่เหลี่ยม" ตลอดหนึ่งนิ้วเชิงเส้นของหน้าจอหน้าจอขนาด 100 เมชบ่งชี้ว่ามีช่องเปิด 100 ช่องในหนึ่งนิ้วเชิงเส้น และอื่นๆในการกำหนดขนาดตาข่าย ให้นับจำนวนแถวของช่องสี่เหลี่ยมตาข่ายภายในพื้นที่เชิงเส้นที่วัดได้หนึ่งนิ้วซึ่งจะระบุขนาดตาข่ายและจำนวนช่องเปิดต่อนิ้วบางครั้งขนาดตาข่ายอาจมีรายละเอียดเป็น 18 × 16 ซึ่งกำหนดว่ามี 18 หลุมและ 16 แถวของช่องเปิดภายในแต่ละตารางนิ้ว 1 นิ้ว

อย่างไรก็ตาม ขนาดอนุภาคของผ้าตาข่ายเป็นตัวบ่งชี้ขนาดของสสารที่สามารถซึมผ่านและผ่านตะแกรงตาข่ายได้ตัวอย่างเช่น ผง 6 เมชมีอนุภาคที่สามารถผ่านตะแกรง 6 เมชได้

ประวัติของผ้าตาข่ายสามารถย้อนไปถึงปี 1888 เมื่อเจ้าของโรงสีชาวอังกฤษนำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับวัสดุที่สะอาดและระบายอากาศได้ซึ่งทนทานต่อการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิในผลิตภัณฑ์เนื่องจากเส้นด้ายถูกถักหรือทอเข้าด้วยกัน และด้วยช่องว่างระหว่างเส้นเส้นด้าย จึงเป็นวัสดุที่ดีเยี่ยมสำหรับเครื่องแต่งกายและแฟชั่น และถูกนำมาใช้ในผลิตภัณฑ์สำเร็จรูป เช่น ชุดเดรส ผ้าพันตัว ถุงมือ และผ้าพันคอตลอดศตวรรษที่ผ่านมาเมื่อเปียกหรือแห้ง วัสดุจะมีค่าการเกาะตัวสูง (ซึ่งหมายความว่าสีย้อมจะไม่หลุดร่อน)ตาข่ายยังง่ายต่อการเย็บด้วย